Συνυπεύθυνοι για το έγκλημα που συντελείται στη χώρα μας.

Παραδίνουμε δυστυχώς  στη επόμενη γενιά μια νεκρή πατρίδα. Με τη δική μας ανοχή, και μάλιστα πολλές φορές συναινούμε ώστε να μετατραπούν τα όνειρα των νέων σιγά σιγά σε "ανάγκη επιβίωσης" κι όχι σε στόχους που να συμβαδίζουν με τα ταλέντα τους, την ικανότητά τους σε κάποιο τομέα που αγαπούν, στη προοπτική να εργαστούν για να ζήσουν καλύτερα και να κάνουν οικογένεια, αλλά στη προοπτική του να μην πεθάνουν από τη πείνα ή να βρεθούν άστεγοι σε κάποια σκαλιά. Η αποδοχή  αυτής της αθλιότητας ονομάζεται δυστυχώς σοβαρότητα κι ευθύνη.

Γονείς και περίγυρος αποδέχθηκαν ότι του σερβίρουν,  και θεωρούν έντιμο και σοβαρό ένα παιδί που θα δεχτεί να δουλεύει με τρία κατοστάρικα, χωρίς, ασφάλεια, σε συνθήκες εκβιασμού και δουλείας για να φέρνει ένα κομμάτι ψωμί στο σπίτι. Η κοινωνία συνηθίζει να επιβραβεύει τα παιδιά που έχουν κρεμάσει τα πτυχία τους στο τοίχο και βγάζουν κάλους από την ορθοστασία με το δίσκο στο χέρι, ζυμώνοντας πίτσες, πουλώντας φυλλάδια στο δρόμο, καθαρίζοντας τουαλέτες, και σύντομα μαζεύοντας φράουλες κι αίμα, για ένα μεροκάματο που δεν φτάνει ούτε για τα απολύτως απαραίτητα αυτοσυντήρησης.

Και το δεχόμαστε.

Θέσεις εργασίας με εξευτελιστικές αποδοχές θα υπάρχουν σε διεθνείς κολοσσούς, στις πολυεθνικές, στα εργοστάσια που θα ανήκουν σε μεγάλες ξένες βιομηχανίες, στα λιμάνια και τα αεροδρόμια που θα ανήκουν σε ξένους επενδυτές, στα σούπερ μάρκετ, στις αλυσίδες, στα τουριστικά θέρετρα, οι νέοι πρέπει να έχουν εκπαιδευτεί να εργάζονται όπως οι λαθρομετανάστες της Μανωλάδας.

Και το δεχόμαστε.

Ξεπουλάνε κάθε δημόσια και ιδιωτική περιουσία στο όνομα τάχα της αξιοποίησης.  Δε θα μπορούμε δυστυχώς σε λίγο να μιλάμε για τα νησιά μας, για τα ποτάμια μας, για τα βουνά μας για τα …. Δεν θα υπάρχει τίποτε Ελληνικό. Τι θα απογίνουμε κι εμείς  και τα παιδάκια μας? Πιθανότατα άξιοι  μετανάστες  που θα μας βαράνε όλοι από παντού, θα μας πετάνε ένα κομμάτι ψωμί και θα απαντάμε "ευχαριστώ αφεντικό" Αυτό θα ήμαστε αν δεν το έχουμε καταλάβει ήδη. Και φυσικά θα ψάχνει ο κάθε ένας μας κάποιο καράβι για αναζήτηση καλύτερης τύχης σε άλλες πατρίδες.

Και το δεχόμαστε.