Κι ὅμως, μποροῦμε νὰ ἀναδομήσουμε τὴν ζωή μας ὅπως μᾶς πρέπει…

Τὸ καλλίτερο σημεῖον ποὺ προκύπτει ἀπὸ τὴν «κρίσι», καὶ τὸ ὁποῖον οὐδεὶς ἐνδιαφέρεται νὰ δῇ μὲ ἄλλην ματιά, πιὸ διεισδυτική,  εἶναι τὸ ὅ,τι τελικῶς μᾶς ὑποχρεώνει αὐτὴ ἡ «κρίσις» νὰ στραφοῦμε σὲ ἀξίες καὶ σὲ ἀρχὲς ποὺ εἴχαμε πρὸ πολλοῦ λησμονήσῃ.
Δὲν θὰ καταπιαστῶ μὲ τὴν ἀνθρωπιά, ποὺ κατὰ καιροὺς βρίσκουμε ἤ χάνουμε.
Οὔτε θὰ καταπιαστῶ μὲ τὴν ἀλληλεγγύη, ὅπου κι ὅταν ὑπάρχει.

Οὔτε θὰ καταπιαστῶ μὲ τὴν ἄρνησι τῶν συνανθρώπων μου νὰ δεκτοῦν νέους δυνάστες, ἀποδεικνύοντας πὼς τελικῶς ναί, καταῤῥίπτονται σιγὰ σιγά, ὅλοι, ἕνας πρὸς ἕνας οἱ κομματικοὶ μηχανισμοὶ καὶ ὅσα μᾶς διαιροῦσαν. (Νὰ μὴν βιαζόμαστε ὅμως… Ἔχουμε δρόμο ἀκόμη γιὰ τὴν …συγκόλλησιν!!!)
Τὸ καλλίτερον σημεῖον, αὐτὸ λοιπὸν ποὺ δὲν εἶδα κάποιον νὰ καταπιαστῇ μαζύ του, εἶναι ἡ «ἀπογύμνωσις».

Τί θέλω νά πῶ; Τί σημαίνει «ἀπογύμνωσις»;
Μαθαίνουμε, ἐξ ἀνάγκης ἀκόμη, νὰ πετᾶμε τὰ περιττά.
Μαθαίνουμε νὰ διαβιοῦμε δίχως τὰ βαρίδια τοῦ παρελθόντος μας.
Σιγὰ σιγὰ τὰ στολίδια, τὰ κτήματα ἀρχίζουν νὰ μὴν ἔχουν ἀξία.
Περιορίζουμε, ἀκόμη ἐξ ἀνάγκης, τὰ ἔξοδά μας στὰ ἀναγκαῖα…
Ἀλλὰ αὐτὸ εἶναι ἡ ἀρχή… Τὸ «παγόβουνο» ἄρχισε νὰ λειώνῃ καὶ θὰ λειώσῃ ἔως τῆς τελευταίας του παγωμένης σταγόνας…
Καὶ τὸ παγόβουνο ἦταν ἡ ἐξάρτησίς μας ἀπὸ τὰ περιττά…

Σαφῶς καὶ δὲν θὰ συμβῇ μὲ ὅλους αὐτό.
Ὁπωσδήποτε γύρω μας ὑπάρχουν πάρα πολλοὶ ποὺ θὰ ἀρνηθοῦν νὰ δεκτοῦν τὴν νέα πραγματικότητα καὶ ἤ θὰ αὐτοκτονήσουν ἤ θὰ ἀρνοῦνται σκέτο τὴν ἀλήθεια.
Δὲν μᾶς ἐνδιαφέρει ὅμως τὸ τὶ συμβαίνει στὸν κάθε ἕναν ἀπὸ ἐμᾶς σὰν ἄτομο ἀλλὰ τὸ τὶ συμβαίνει καὶ τὸ τὶ θὰ συμβῆ στὸ σύνολον τῆς κοινωνίας μας.
Τὸ σὸκ ποὺ περάσαμε, ποὺ περνᾶμε καὶ ποὺ θὰ περάσουμε θὰ εἶναι καθοριστικό.
Θὰ γκρεμίσῃ πολλὰ «ὀχυρά», ἡδηγῶντας μας ἀργὰ ἀλλὰ σταθερά, στὸ ποθούμενον.
Καὶ τὸ ποθούμενον εἶναι ἡ ἀπεξάρτησίς μας ἀπὸ ὁ,τιδήποτε δὲν προάγει τὸν Ἄνθρωπο.

Βαρύ;
Δύσκολος δρόμος;
Πολύς ὁ πόνος;
Ναί, γιὰ ὅλους μας…
Ὅμως ἡ ἱστορία ἔχει ἀποδείξῃ πὼς μόνον ἡ Ἀνάγκη ὁδηγεῖ τὰ βήματα κάποιων στὴν ἐπίλυσι χρονίων προβλημάτων.
Τώρα λοιπὸν ποὺ ἡ Ἀνάγκη σιγὰ σιγὰ λαμβάνει τὴν θέσι ποὺ τῆς πρέπει, νὰ μὴν ξαφνιαστοῦμε ὅταν θὰ ἀρχίσουμε νὰ μὴν ἀναγνωρίζουμε στοὺς ἑαυτούς μας τοὺς παλαιούς μας ἑαυτούς…

Συμβαίνει…
Εἶτε θέλουμε νὰ τὸ πιστέψουμε, εἶτε ὄχι, συμβαίνει…
Καὶ δὲν θὰ τελειώσῃ ἐὰν δὲν φθάσῃ στὸ τέλος του.

Φιλονόη