γραμμές συρματοπλέγματα...

Στίχοι που γκρεμίζουν τα εσωτερικά τείχη,  τα οποία περικλείουν τον ύπνο της πιο ίσως αγνοημένης, αυθεντικής κι ευγενούς συνάμα χορδής μας. Εντός μας.  Που πνίγεται και κλωτσάει μπροστά σε όλη την ασχήμια του κόσμου.  Κι άρα μεταφέρει το σπόρο της ρήξης και της κυοφορίας κάτι διαφορετικού κι ελπιδοφόρου...

Στίχοι παρμένοι από  ένα ιστολόγιο που έχει να πει τόσα πολλά με το δικό του ιδιαίτερο τρόπο.

Ανιχνευτής

γραμμές συρματοπλέγματα... 

Στις χούφτες μου, γραμμές συρματοπλέγματα δυο μου ανάσες, τρώνε τις σάρκες μου με μυρωδιά καμένης γης στο κάδρο του κόσμου βάλτε καρφιά συγκρούομαι άπραγη, ανέκφραστος ο ουρανός

πετάει μονάχα φωτιές μορφές θανάτου με θόρυβο σιωπής -έχεις ακούσει το πάγωμα της φωνής μες στον χαμό; γονάτισαν όλες οι στιγμές στο κλάμα ενός παιδιού δυο βήματα γης και δυο χνάρια ωκεανού

σε μια στιγμή μονάχα ματαιότητας -έχεις δει βλέμματα να αιμορραγούν; ψυχές με τραύματα αιώνια σώματα που γίνονται σημαίες απομόνωσης μες στην βοή του κόσμου...

συνάφεια ματαιοδοξίας κενοδοξίας στο πτυελοδοχείο μιας πόρνης εποχής απάτητη δεν έμεινε καμία κόλαση δίχως αντάλλαγμα τριάντα αργύρια 

πηγή